Piet Vergunst groeide op in de pastorie. Hij was al jong ouderling, scriba van de kerkenraad, afgevaardigde naar de classis, en nog veel meer. Eenmaal betrokken geraakt bij de Gereformeerde Bond, zat hij aan ontelbare vergader tafels. Meer dan dertig jaar sjouwde hij voor de kerk door het land. Onvermoeibaar, altijd zoekend naar wat opbouwt en verbindt. Er brandt een vuur. Waar komt dat vandaan?
Dat vuur is het vuur van de liefde. Geraakt door de liefde van God. Dat is bij Vergunst gebeurd in de kerk.
Als kind word je meegenomen. Je hoort dat je gedoopt bent en wat dat betekent. God strekt zich uit naar mensen. Dat gebeurt midden in de wereld, op een bepaalde plaats – Sommelsdijk, Ooltgensplaat, Tiendeveen, Barneveld. Er gebeurt op die plek al eeuwenlang iets, iets van God. En jij bent daarin ingebed. Opvoeding is enorm belangrijk. Een biddende moeder, een vader die de Bijbel leest en leeft, de zondagsschool waar je Psalmen leert zingen. Je krijgt de sfeer mee van de kerk, de vaderlandse kerk. Er ligt een bedding. Hoe ouder je wordt, hoe meer je je verwondert over Gods zorg. De kerk is als een moeder. Daar zit een mystieke kant aan, maar het wordt tegelijk heel concreet: je wordt samen met anderen geroepen om Christus lief te hebben.
Bediening van het Woord
Het geheim van de kerk is de verkondiging van het evangelie. Daar klopt het hart van Gods liefde. Hij wil niet dat iemand verloren gaat. Je herinnert je nog die en die dominee. Was hij zo belangrijk? Voor jou wel, op dat moment. Niet vanwege die dominee, maar omdat het heilig evangelie openging. Het ging gloeien in je hart. De Heilige Geest bracht tot inkeer, geloof, verwondering, en gaf je de bereidheid om te dienen. Christus brengt Zijn gemeente bijeen. Dat stille wonder voltrekt zich in de plaatselijke gemeente. Het gebeurt tegelijk ook wereldwijd.
De kerk is als een moeder. Daar zit een mystieke kant aan, maar het wordt tegelijk heel concreet: je wordt samen met anderen geroepen om Christus lief te hebben.
Gods verbond
Onlangs sprak Vergunst voor studenten over de betekenis van Gods verbond. De HEERE heeft Abraham verkozen, om met hem een verbond op te richten. Alleen daarom al moeten verkiezing en verbond dicht bij elkaar gehouden worden. Het verbond is principieel eenzijdig van opzet. Het vloeit voort uit Gods hart. De HEERE is de God van de generaties. ‘Ik ben uw God en Ik ben de God van uw nageslacht.’ Wij denken vaak dat de draad wordt doorgesneden. Denkt de HEERE nog wel aan Zijn verbond? Denken wij er nog aan? De angst slaat je om het hart als je leest over Gods toorn over de afvalligheid van Israël. Wat blijft er van de dienst van de verzoening over als Israël in ballingschap is?
Diezelfde vragen kun je stellen bij de voormalige Nederlandse Hervormde Kerk en bij de Protestantse Kerk in Nederland. In diepe verootmoediging blijft voor ons niets anders over dan te pleiten op Gods verbond. Is Christus niet de Middelaar van dat verbond? Kan Zijn werk zonder vrucht blijven? In de jaren rond 2004 zijn we met deze vragen door het vuur gegaan. We zijn er niet ongezegend uitgekomen. Intussen blijft de aanvechting voortbestaan, in alle hevigheid.
"*" geeft vereiste velden aan